ای قـبله‌گاه حور و ملک گاهـواره‌ات            می‌جـنـبد آسـمان و زمین با اشاره‌ات

ای درّ آبـــــدار یــدالــلــه، تـــا ابــــد            بـرپـاست در دیـار نـجـف یـادواره‌ات

این بیت را به فـاطـمه تـقـدیم می‌کـنم            بانـو مـبـارک است نـزول دوبـاره‌ات

زینب تو کیستی که به دیوان شاعران            پـیـدا نـمـی‌شـود مـثـل و اسـتـعـاره‌ات

خـاتـون کـنـیزهای شما بـرگـزیـده‌انـد            شد هـمـسـر خـلـیل خـداونـد سـاره‌ات

حق می‌دهم اگر که بیفـتد کلاه عـرش            با زل زدن به شـأن رفـیـع مـنـاره‌ات

دریـای بی‌کـران بـخـدا چـشـم آفـتـاب            یک بار هم ندیده به خوابش کناره‌ات

دین خطبه‌ای برای بقا خواست، باز نیست            در کار خـیر حاجت هیچ استخـاره‌ات